Op bedevaart naar Popinguine

Op bedevaart naar Popinguine

Alle wegen leiden naar Dakar

Dakar en Yoff zijn druk, dus even er alleen tussen uit na het zware werk kan zeker geen kwaad. Dit is echter buiten de gemiddelde terranga Senegalees genomen. Ze willen je allemaal verwelkomen en dus laat ik me leiden.

Toubab Dialao werd de volgende rood gekleurde stip op de landkaart van Senegal. Het dorpje bevindt zich slechts 45 km van Dakar, dus een klein uurtje rijden. Behalve, NOT. Senegal bevindt zich niet in de top 10 wat infrastructuur betreft. Er bestaat maar 1 toegangsweg naar Dakar, een hoofdstad met 2 miljoen inwoners met een internationale luchthaven= filleuhhh!

Vanuit Rufisque, oud koloniaal economisch centrum, verspreiden de wegen zich doorheen Senegal. Eigenlijk werd onlangs een autostrade gelegd die Dakar verbindt met andere grote steden, maar aangezien die betalend is, verkiest de bevolking deze niet te gebruiken. Rufisque ligt 35 km buiten Dakar en was ten tijde van het koloniaal tijdperk, 19e eeuw, één van de belangrijke steden van het land. Samen met Île de Gorée(slaveneiland), Saint-Louis, en later Dakar was het een economisch zwaartepunt.

Van Dakar vertrok ik, via Rufisque, naar Toubab Dialao. Na eindelijk Rufisque bereikt te hebben stap ik over op een Dem Dik. Dat ik later die dag de oud koloniale stad nog eens zou terug zien was ik me niet bewust van.

Toubab Dialaw is echt wel een stukje paradijs, slechts op een steenworp van het chaotische Dakar. Het hotel waar ik in verbleef leek wel door Gaudi ontworpen te zijn en de slaapzalen zijn redelijk goedkoop. Het heuvelachtige landschap en de kliffen aan het strand zijn een mooi stukje natuur. Spijtig genoeg werden banken in het paradijs nog niet uitgevonden, dus moest ik direct na mijn aankomst terug keren naar Rufisque.

Een in het begin aangename rasta man wil mij een rondleiding geven, en aangezien ik toch een bank moet vinden, stem ik er mee in. Rufisque is vandaag de dag niet meer dan een verkeersader die zijn koloniale geschiedenis de rug toe keert. De prachtige kleurrijke gebouwen staan er bouwvallig bij. De loodsen en andere vroeger betekenisvolle gebouwen worden nu betrokken door handelaars. Ik ontmoet een heel pak locals, waaronder kippenhoeders, vissers, worstelaars.

Een paar kilometer van Dialao ligt Popinguine. Het is een bedevaartsoord voor Christenen. Een paar keer per jaar transormeert dit rustige dorpje in een chaotische ontmoetingsplaats voor duizenden Christenen. Zondag nam ik met één van de locals een bezoekje aan dit dorp in de brousse. Drie jaar na Amerika, zat ik nog eens op de kerkbanken. In de Verenigde Staaten leidde een doorgeslagen Mexicaans priester de kerkdienst. In het Senegalese dorpje staat tref ik echter een blanke fransman, die aan het hoofd staat van deze kerk. In mijn gedachte zag ik Afrikanen door het lint gaan, dansend, en zingend met djembés op de achtergrond. Te veel fantasie blijkt, want zoals in België is de kerkdienst heel saai.

Alvorens terug te keren naar Dialoa nemen we nog een kijkje in Popinguine. Veel heeft het dorp niet te bieden. Er is het presidentieel buitenverblijf, een schooltje gesponsord door de presidentsvrouw, een paar voetballende jongeren en een dozijn boetiekjes. Omdat er geen transport is stappen we terug door de brousse naar Toubab Dialao.

Later drink ik met mijn nieuwe BF nog Ataya en geniet ik van de lokale specialiteit thiebou dienne.

Hop terug naar de drukte van Dakar!